De verzorging en het verlies van de Franse opvangers (en eigen ratten) valt me erg zwaar. We hebben hier de afgelopen maanden van meer dan 35 dieren afscheid genomen (tel kwijt atm), ik geef al 10 maanden zo goed als dagelijks medicatie en dan is er sinds september ook nog eens school bijgekomen.
Ik ga bij twee verschillende leercoaches langs, mijn praktijkleerkrachten zijn op de hoogte van mijn mentale problemen en enkele vriendinnen van mijn klas ook van de heel erge basis. Voor mijn vorige examen heb ik drie dagen lang zitten wenen en heb ik verschillende paniekaanvallen gehad, ook op school. Komende woensdag heb ik opnieuw examen. Daarnaast komt daar ook nog het zoeken van zoveel honden bij en ook dat verloopt niet van een leien dakje.
Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen zoals naar concerten te gaan, wandelen, met familie af te spreken enz, maar telkens val ik de dag (of een paar uur) later opnieuw in een put. Ik voel me schuldig om fijne dingen te doen, maar andere dingen niet onder controle te hebben. Naar de buitenwereld probeer ik me zo goed mogelijk recht te houden, maar ik zink.
En dan één van de ergste dingen, iets wat jullie al hebben gemerkt maar ik niet kon toegeven, het lukt me niet meer om Ratopia in orde te houden. Ik loop continu achter met de mails, de oudste is nu alweer van 25/10. Ik probeer dagelijks me eraan te zetten, maar het lukt me niet.
Ik loop achter met de webshop (zowel de spullen van Lien, als dingen maken voor de beurs binnen 9 dagen (nog niets gedaan), als het verzenden van pakketjes). Ik ben al heel blij dat ik de sociale media niet meer in het oog moet houden, want ook dat lukte me niet meer.
Na een dikke 8 jaar opvangen waarvan ik 7 jaar zoveel voor Ratopia heb gedaan, lukt het me niet meer. Ik wil hier zeker niet mee stoppen, maar even een pauze zou me denk ik deugd doen.
Ik vind het verschrikkelijk om dit te moeten toegeven, maar ik wil niet de ondergang van Ratopia zijn en ik wil niet dat Ratopia de ondergang van mij is. Het spijt me dames.
